De weg naar huis

Gisteren had ik last van mijn oude gehechtheden. Het is opvallend hoe makkelijk ik hier soms weer in glij. Je kent het wel, oude gewoonten en automatische aanpassingen die je doet, om jezelf te beschermen, een plekje te geven tussen de mensen aanvaard te worden. Ik merkte hoe deze oude gehechtheden mijn Zijn in de weg staan. Het belemmert mij om de vrije val te maken, en helemaal te mogen Zijn, vanuit mijn oorsprong. Ik voelde ook de pijn die ik mijzelf aandoe door mijzelf anders voor te doen dan ik ben. Het zachter of mooier maken, of mijzelf kleiner maken, mijzelf te vergelijken met een ander.

Door de pijn, herinnerde ik mij dat er vanuit het eenheidsbewustzijn geen vergelijking nodig is, omdat ieder mens uniek is en zijn of haar deel brengt op de aarde, om elkaar aan te vullen en samen het grote geheel te vormen. Ik kreeg een beeld op mijn netvlies voorgeschoteld dat ik zo vanuit de Bron, naar de aarde kwam. Het was een spiraal die rechtsom draaide en tenslotte was ik op de aarde en begon mijn weg met de ervaringen van dualiteiten. En ik zag hoe deze gehechtheden en bescherming zijn ontstaan. Daarna kreeg ik de weg terug te zien, de weg naar huis, via de linksom draaiende spiraal terug naar de Bron. Ik zag ook dat het nu tijd is om de omgekeerde beweging te maken, terug naar mijn oorsprong, hoe ik hier gekomen ben.

Toen ik dit herinnerde was er eerst de ontlading van de spanning die ik had opgebouwd en daarna kon ik de ruimte voelen om gewoon te Zijn. Het is eigenlijk heel logisch en eenvoudig, nu ik dit besef.