Het is Stil
Heel diep in mij.
De winter vraagt stil te worden
De ruimte van mijn hart in te gaan
Waar niets is en alles is
Stilte
Ik open mijn ogen en
zie de stilte buiten
Prachtig, als een koningin van de winter,
is ze toch gekomen:
De sneeuw
Ik hoor de vlokjes zachtjes landen
een wit deken vormend
Haar kristallen zijn een adembenemende
schoonheid
Ze stralen, reinigen en helen alles wat leeft
De wereld wordt anders,
De lucht, de atmosfeer, het zicht en geluid
Stil
Buiten en binnen
Het geluid van de wereld
wordt lieflijk en zacht
Als in een sprookje, een ander leven,
dansen en spelen mensen vrolijk
Met dit geschenk uit de kosmos
Op de aarde
Stille sneeuw
Leeft.
zaterdag 11 februari 2012
woensdag 18 januari 2012
Leven en Dood
Van oud naar nieuw leven
Het nieuwe jaar is alweer een paar weken oud. Als iets nieuws, iets wat gaat komen, wat zich langzaam ontwikkelt als nieuw leven en licht, mag groeien en geboren wordt. Grappig! Terwijl ik typ merk ik dat ik het schrijf alsof het een zwangerschap of een nieuwe geboorte is. Echter zo voelt het voor mij, het grote weten en ook het niet weten. Zo rolt het jaar zich uit, zoals het de bedoeling is. Voor een ieder ontvouwt datgene wat om ontwikkeling vraagt, van binnen uit.
Loslaten
Mijn start van het nieuwe jaar heeft letterlijk in het teken gestaan van loslaten van het oude en het nieuwe tegemoet gaan. Toen we (mijn partner en ik) in Egypte waren, tussen kerst en nieuwjaar, overleed mijn schoonvader.
Wanneer je je ervoor openstelt kan je in Egypte waarnemen dat er op een heel natuurlijke manier een paar laagjes van je beschermingsmechanismen oplossen; hierdoor kom je meer in contact met je hart en ziel. Je kader en frequentie van bewustzijn en waarneming/beleving verruimt zich, voorbij grenzen waar je anders niet zo makkelijk toegang tot hebt.
In onze ervaring in Egypte hadden we nu een voordeel dat de scheidslijn heel dun of zelfs helemaal niet aanwezig was tussen het leven op aarde en het leven ‘na de dood’.
Dit betekende voor ons dat de aanwezigheid van onze (schoon)vader duidelijk voelbaar was in de tempels en in meditaties. Hij reisde met ons mee en andersom. We lieten elkaar de mogelijkheden zien en ervaren, vanuit een andere Zijns-toestand.
Afscheid nemen vanuit het Licht
Op deze manier ‘afscheid’ nemen was op basis van ‘voelbaar contact’. Het afscheid van een overledene, wat ik tot heden had ervaren, was meestal op basis van mijn emoties, leegte, gemis, waardoor ik afstand of afgescheidenheid ervaarde.
Deze ervaring in Egypte was heel bijzonder om op de basis van vertrouwen, liefde, licht en contact afscheid te nemen. Ik heb heel veel vertrouwen en grond onder mijn voeten ervaren.
Het verdriet en het gemis kreeg hierdoor ook een andere dimensie, omschreven als puur, een oorspronkelijke gevoel, zonder de lading; je voelt dat het afscheid is van het aardse vorm, en dat het contact verder gaat, in een andere vorm.
En het lichaam ervaar je dan slechts als een omhulsel. Ik ben dankbaar voor deze ervaring en deel het graag om de grenzen van het bewustzijn bij een ieder hierover te verruimen.
Leven en dood
Het thema leven en dood speelt in ons hele leven. Het is de kunst om dit thema te integreren, zodat de tegenstelling oplost en geïntegreerd wordt in je bewustzijn.
Leven en dood wordt veelal onderscheiden in onze westerse wereld als afgescheiden delen. Dit onderscheid is gemaakt op feitelijke 3-dimensionale waarneming. Wanneer het lichaam stil staat , er geen beweging meer is in de systemen en cellen, wordt dit gezien als iets wat niet meer leeft. Dit is feitelijk, analytisch en objectief, structurerend, kaderend waarnemen. Deze toestand van niet leven is dood genoemd.
Hierdoor is het verschil aangegeven, en hiermee ook de dualiteit geschapen. Leven wordt veelal geassocieerd met wit, blijdschap, geboorte, licht, hemel, fijne gevoelens. En dood wordt veelal geassocieerd met zwart, einde, duister, hel, gemis, negatieve en onprettige gevoelens.
Want wie wil er dood? Iedere mens heeft van nature een ontembare drang naar het leven, en om in leven te blijven. Onze diepste-grootste angst is de doodsangst.
Zo zijn we geneigd om de dood het liefst uit te bannen uit ons leven, en er pas mee bezig te zijn wanneer we ermee geconfronteerd worden. Hierdoor creeer je lading ontstaat afstand tov de dood.
Angst voor de dood
In onze westerse wereld leven we en zijn niet bezig met onze dood, tot we op een bepaalde leeftijd komen of wanneer we ziek worden. Dit geldt niet voor een ieder, echter de collectieve energie geeft deze stroming aan.
De dood wordt in een hoekje gezet en komt pas kijken wanneer het zover is. Dit geeft de grens aan, die veelal niet permeabel is.
Angst voor de dood is niet alleen door de dualiteiten gecreerd, echter ook door de ervaringen in een ieders verleden, en op collectief niveau.
Hoeveel mensen zijn er in barbaarse omstandigheden gemarteld en de angst in gedreven om gedood te worden? Hoeveel mensen zijn onder onerbarmelijke en mensonterende omstandigheden gestorven? Hoe vaak hebben we dierbaren verloren terwijl we in angst alleen achter bleven? Hoe vaak hebben we niet in angst geleefd om de ander niet kwijt te willen raken aan de dood?
Niet alleen bij jou of mij kunnen deze ervaringen, opgeslagen zijn in ons weten en bewustzijn, ondersteund met het collectief bewustzijn van de mens.
Het is aan een ieder en aan ons gezamenlijk om deze lading, de doodsangst, te erkennen en het leven en de dood te omarmen vanuit liefde.
Integratie
Wanneer we het leven en de dood meer zouden integreren in ons leven, zoals dit in andere culturen, en met name in oude culturen gebeurde, zou de dood een plaats hebben in het dagelijkse leven.
Een natuurlijke inbedding van de dood in het leven zie je in het boeddhisme. Er wordt uit gegaan van dat het leven, verder gaat na dit aardse leven en dat men zelf verantwoordelijk is voor zijn daden en hiermee ook voor de incarnatie van zijn ziel. Het voortbestaan van de ziel en het opklimmen in bewustzijn wordt hier in het leven centraal gesteld. De lessen in loslaten aan gehechtheden, verleidingen en driften worden geleerd in het leven.
Elke keer wanneer je loslaat is dit een zelfde proces als dood gaan. Op deze manier is doodgaan een natuurlijk proces. Het eindigen van het aardse leven en het overgaan naar een andere dimensie is een zelfde proces, welk het vraagt om bewustzijn.
2012
2012 vraagt je om de verbindingen te maken tussen dualiteiten en extremiteiten in jezelf, tussen leven en dood, tussen mensen onderling en vanuit je centrum te leven.
Er zijn op dit moment veel prikkels en gebeurtenissen, op wereldniveau, die aanleiding kunnen geven tot angstgedachten en gevoelens. Wanneer je geraakt wordt in een emotie, of meegezogen wordt, is loslaten de enige weg om in balans te komen. Richt je op je eigen weg en blijf in het hier en nu bij je eigen waarheid. En laat je niet meeslepen.
Het voelt voor mij als een jaar om nog meer los te laten, en juist het tegenovergestelde te doen, van oude gedragingen en gewoonten.
Wat het leven nu van mij vraagt, voelt als een grote omwenteling van binnenuit, om meer en meer los te laten van mijn comfortzone, om werkelijk iets te kunnen betekenen voor anderen.
Het nieuwe jaar is alweer een paar weken oud. Als iets nieuws, iets wat gaat komen, wat zich langzaam ontwikkelt als nieuw leven en licht, mag groeien en geboren wordt. Grappig! Terwijl ik typ merk ik dat ik het schrijf alsof het een zwangerschap of een nieuwe geboorte is. Echter zo voelt het voor mij, het grote weten en ook het niet weten. Zo rolt het jaar zich uit, zoals het de bedoeling is. Voor een ieder ontvouwt datgene wat om ontwikkeling vraagt, van binnen uit.
Loslaten
Mijn start van het nieuwe jaar heeft letterlijk in het teken gestaan van loslaten van het oude en het nieuwe tegemoet gaan. Toen we (mijn partner en ik) in Egypte waren, tussen kerst en nieuwjaar, overleed mijn schoonvader.
Wanneer je je ervoor openstelt kan je in Egypte waarnemen dat er op een heel natuurlijke manier een paar laagjes van je beschermingsmechanismen oplossen; hierdoor kom je meer in contact met je hart en ziel. Je kader en frequentie van bewustzijn en waarneming/beleving verruimt zich, voorbij grenzen waar je anders niet zo makkelijk toegang tot hebt.
In onze ervaring in Egypte hadden we nu een voordeel dat de scheidslijn heel dun of zelfs helemaal niet aanwezig was tussen het leven op aarde en het leven ‘na de dood’.
Dit betekende voor ons dat de aanwezigheid van onze (schoon)vader duidelijk voelbaar was in de tempels en in meditaties. Hij reisde met ons mee en andersom. We lieten elkaar de mogelijkheden zien en ervaren, vanuit een andere Zijns-toestand.
Afscheid nemen vanuit het Licht
Op deze manier ‘afscheid’ nemen was op basis van ‘voelbaar contact’. Het afscheid van een overledene, wat ik tot heden had ervaren, was meestal op basis van mijn emoties, leegte, gemis, waardoor ik afstand of afgescheidenheid ervaarde.
Deze ervaring in Egypte was heel bijzonder om op de basis van vertrouwen, liefde, licht en contact afscheid te nemen. Ik heb heel veel vertrouwen en grond onder mijn voeten ervaren.
Het verdriet en het gemis kreeg hierdoor ook een andere dimensie, omschreven als puur, een oorspronkelijke gevoel, zonder de lading; je voelt dat het afscheid is van het aardse vorm, en dat het contact verder gaat, in een andere vorm.
En het lichaam ervaar je dan slechts als een omhulsel. Ik ben dankbaar voor deze ervaring en deel het graag om de grenzen van het bewustzijn bij een ieder hierover te verruimen.
Leven en dood
Het thema leven en dood speelt in ons hele leven. Het is de kunst om dit thema te integreren, zodat de tegenstelling oplost en geïntegreerd wordt in je bewustzijn.
Leven en dood wordt veelal onderscheiden in onze westerse wereld als afgescheiden delen. Dit onderscheid is gemaakt op feitelijke 3-dimensionale waarneming. Wanneer het lichaam stil staat , er geen beweging meer is in de systemen en cellen, wordt dit gezien als iets wat niet meer leeft. Dit is feitelijk, analytisch en objectief, structurerend, kaderend waarnemen. Deze toestand van niet leven is dood genoemd.
Hierdoor is het verschil aangegeven, en hiermee ook de dualiteit geschapen. Leven wordt veelal geassocieerd met wit, blijdschap, geboorte, licht, hemel, fijne gevoelens. En dood wordt veelal geassocieerd met zwart, einde, duister, hel, gemis, negatieve en onprettige gevoelens.
Want wie wil er dood? Iedere mens heeft van nature een ontembare drang naar het leven, en om in leven te blijven. Onze diepste-grootste angst is de doodsangst.
Zo zijn we geneigd om de dood het liefst uit te bannen uit ons leven, en er pas mee bezig te zijn wanneer we ermee geconfronteerd worden. Hierdoor creeer je lading ontstaat afstand tov de dood.
Angst voor de dood
In onze westerse wereld leven we en zijn niet bezig met onze dood, tot we op een bepaalde leeftijd komen of wanneer we ziek worden. Dit geldt niet voor een ieder, echter de collectieve energie geeft deze stroming aan.
De dood wordt in een hoekje gezet en komt pas kijken wanneer het zover is. Dit geeft de grens aan, die veelal niet permeabel is.
Angst voor de dood is niet alleen door de dualiteiten gecreerd, echter ook door de ervaringen in een ieders verleden, en op collectief niveau.
Hoeveel mensen zijn er in barbaarse omstandigheden gemarteld en de angst in gedreven om gedood te worden? Hoeveel mensen zijn onder onerbarmelijke en mensonterende omstandigheden gestorven? Hoe vaak hebben we dierbaren verloren terwijl we in angst alleen achter bleven? Hoe vaak hebben we niet in angst geleefd om de ander niet kwijt te willen raken aan de dood?
Niet alleen bij jou of mij kunnen deze ervaringen, opgeslagen zijn in ons weten en bewustzijn, ondersteund met het collectief bewustzijn van de mens.
Het is aan een ieder en aan ons gezamenlijk om deze lading, de doodsangst, te erkennen en het leven en de dood te omarmen vanuit liefde.
Integratie
Wanneer we het leven en de dood meer zouden integreren in ons leven, zoals dit in andere culturen, en met name in oude culturen gebeurde, zou de dood een plaats hebben in het dagelijkse leven.
Een natuurlijke inbedding van de dood in het leven zie je in het boeddhisme. Er wordt uit gegaan van dat het leven, verder gaat na dit aardse leven en dat men zelf verantwoordelijk is voor zijn daden en hiermee ook voor de incarnatie van zijn ziel. Het voortbestaan van de ziel en het opklimmen in bewustzijn wordt hier in het leven centraal gesteld. De lessen in loslaten aan gehechtheden, verleidingen en driften worden geleerd in het leven.
Elke keer wanneer je loslaat is dit een zelfde proces als dood gaan. Op deze manier is doodgaan een natuurlijk proces. Het eindigen van het aardse leven en het overgaan naar een andere dimensie is een zelfde proces, welk het vraagt om bewustzijn.
2012
2012 vraagt je om de verbindingen te maken tussen dualiteiten en extremiteiten in jezelf, tussen leven en dood, tussen mensen onderling en vanuit je centrum te leven.
Er zijn op dit moment veel prikkels en gebeurtenissen, op wereldniveau, die aanleiding kunnen geven tot angstgedachten en gevoelens. Wanneer je geraakt wordt in een emotie, of meegezogen wordt, is loslaten de enige weg om in balans te komen. Richt je op je eigen weg en blijf in het hier en nu bij je eigen waarheid. En laat je niet meeslepen.
Het voelt voor mij als een jaar om nog meer los te laten, en juist het tegenovergestelde te doen, van oude gedragingen en gewoonten.
Wat het leven nu van mij vraagt, voelt als een grote omwenteling van binnenuit, om meer en meer los te laten van mijn comfortzone, om werkelijk iets te kunnen betekenen voor anderen.
Abonneren op:
Posts (Atom)